XII - Suszone ziemniaki i spółka.

- Savi, mamy poważny problem! - powiedziała Diana wchodząc do kuchni w której aktualnie zajmowałam się penetrowaniem wnętrza lodówki. Trzymała w rękach jakiś świstek zapisany niewyraźnym pochylonym pismem.

- Co to? - zapytałam, zamykając lodówkę.

Dziewczyna wreszcie na mnie spojrzała. Jeszcze nigdy nie widziałam jej tak poważnej.

- Satyrzy wykryli gdzieś niedaleko poważne skupisko mocy. Już z nimi rozmawiałam i razem doszliśmy do wniosku, że to nie może być nikt inny, jak dziecko kogoś z Wielkiej Trójki. O dziwo na razie nie przyciąga potworów, ale kto wie co dalej? 

Pokiwałam głową zamyślona. Oparłam się biodrami o blat i założyłam ręce na piersi.

- A ty szukałaś głupiego co by to sprawdził i padło na mnie. - stwierdziłam, a no policzki mojej przyjaciółki wstąpił delikatny rumieniec.

- Wybacz, ale tak wszyło. Nikt nie chciał się tego podjąć i myślałam, że może...

- Nie tłumacz się. Rozumiem.

Wyraźnie odetchnęła z ulgą.

- Bogowie, jak się cieszę! Mam plan już prawie gotowy, tylko musiałabyś porozmawiać z Chrisem bo będzie nam potrzebna jego pomoc... - urwała widząc moją minę. - Coś się stało?

Zaprzeczyłam, kręcąc głową.

- Nie. Nic. Mów dalej. - Postanowiłam schować dumę do kieszeni. Nie mam w końcu pięciu lat, prawda? Nie mam zamiaru przed nim uciekać.

- Będę musiała porozmawiać Afrodytą, bo niezbędny będzie jakiś kamuflaż. Co do ubrań nie powinno być problemu bo masz w swojej szafie kilka ( ...naście - przyp.aut. )  rzeczy które by się nadały.

- Jasne. Co będę musiała zrobić? - spytałam.

- Pod przykrywką udasz się do pobliskiej szkoły udając nową uczennicę. Będę musiała porozmawiać sobie z dyrektorem i namówić go żeby cię przyjął. Postarasz dowiedzieć się jak najwięcej o osobie która wysyła takie sygnały. Kiedy już ci się to uda, ściągniemy ją tu. 

- I tyle? Nie wydaje się skomplikowane. - zauważyłam.

- Bo takie nie jest.

- Kiedy zaczynamy?

- Dziś po południu. Pasuje ci?

- I tak nie miałam nic w planach. -Wzruszyłam ramionami i wyciągnęłam z szafki sok w kartonie. - Chcesz? - wskazałam napój.

- Nie, dzięki. Idę jeszcze przedyskutować szczegóły z resztą. - powiedziała, wycofując się z pomieszczenia i posyłając mi nieśmiały uśmiech. - A! No i jeszcze jedno! Wymyśl sobie jakieś imię i nazwisko.

- Jasne. - mruknęłam. 

   Jakbym nie miała dosyć własnych zajęć i problemów. Czemu do cholery nie mogę mieć łatwego życia, pląsać sobie z motylkami po łące i zwyczajnie być szczęśliwa?!

~ Bo to nie twoja bajka. - podpowiedział jakiś głosik wewnątrz mojej głowy.

~ Och zamknij się - odparłam w myślach.

No pięknie. Teraz jeszcze gadam do siebie!

Pociągnęłam z kartonu sporawy łyk soku i prawie się zakrztusiłam, widząc Chrisa wchodzącego do pomieszczenia. Nie dałam jednak po sobie poznać, że zrobiło mi to jakąkolwiek różnicę.

- Cześć. - powiedział cicho, obserwując moje zachowanie.

- Hej. - "Udajmy, że nic się wczoraj nie stało." - Gadałeś już z Dianą? - zapytałam jak gdyby nigdy nic, popijając sobie soczek. Jego brwi powędrowały do góry. Widać nie takiego obrotu się spodziewał. Może myślał, że będę mu robić sceny? Pff... nic z tego. 

- Taaak... - powiedział, przeciągając sylaby i uważnie mi się przyglądając. Wkurzał mnie już.

- Nie zamierzam się z tobą bawić w jakieś dziwaczne podchody. Co się stało to się nie odstanie, a ja nie mam zamiaru przed tobą uciekać czy chować się po kątach, więc jeśli tego się spodziewałeś to się pomyliłeś.

- Ja nie.. - zaczął, ale nie dałam mu dokończyć.

- Nie interesuje mnie to, rozumiesz? Nic się nie zdarzyło. Wszystko jest tak jak dawniej. - tłumaczyłam mu uparcie, jak dziecku. - Więc teraz łaskawie daj mi wypić sok w spokoju, bo mam dosyć problemów na głowie i nie interesuje mnie, poszukiwanie kolejnych.

Mijając go w drzwiach ujrzałam na jego twarzy cień uśmiechu. Ruszyłam do pokoju.
Na moim biurku leżał skrawek papieru, którego raczej nie można było nazwać listem.
Ani koperty. Ani znaczka.
...Ani dobrych wieści.

*(po południu)*

Savi. 
Savi Valent.
Savreen Valent. ( ugh, mamo! Savreen?! )
Savreen....
Sav... Reen  ( czyt.; Rin )
Reen...
Reen!

   Nagle dostałam olśnienia. Coś tak niesamowicie głupiego i przewidywalnego, że nawet największy geniusz by nie skumał. Przynajmniej nie od razu... Ale to powinno dać jej wystarczająco dużo czasu na wykonanie przydzielonego zadania.
- Halo! Ziemia do Pani - Wiem - Wszystko - Nikogo - Nie - Słucham! - krzyknęła wściekła Diana, tym samym poniżając mnie przed połową siedziby.
  Byliśmy właśnie na zebraniu w "Sali Strategicznej" jak to nazwała jadalnię jedna z córek Ateny, a ja totalnie się zamyśliłam.
- Słuchałam cię. - powiedziałam spokojnie, choć było to jedno wielkie kłamstwo.
- Ach tak? - Żachnęła się. - To o czym mówiłam?
Klaps. Zaraz umrę.
Miałam ochotę pie.dolnąć się w łeb czymś ciężkim.
- Eeee... Coś o suszonych ziemniakach! - zgadywałam. I dopiero po chwili dotarło do mnie jaką głupotę palnęłam. Wszyscy naokoło ryknęli śmiechem. Prawie wszyscy...
- Sama jesteś suszony ziemniak! Słuchaj do cholery co się do ciebie mówi! - krzyknęła jeszcze bardziej rozjuszona.
- Dobrze, pani profesor. - Ciągnęłam, nadal bardzo spokojnym tonem, a tylko ja wiedziałam jaką walkę toczę wewnątrz.
- Wywaliłabym cię stąd... - Zaczęła. Hmm? Groźba?
-... Ale nie możesz...
-...Tylko dlatego.... - Znów jej przerwałam.
- ...Że nie ma drugiego głupiego co by się na to zgodził. - HA! MASZ BABO PLACEK!
Zmierzyła mnie wilczym spojrzeniem i kontynuowała, nie zwracając uwagi na usilne próby zakneblowania się rękawami lub pięściami w wykonaniu innych herosów. Podkreślam PRÓBY, bo po chwili dało się słyszeć kilka nie przytłumionych chichotów. Uśmiechnęłam się pod nosem. Co z tego, że przyjaciółka? Nikt, ale to NIKT nie będzie mnie poniżał publicznie. Jutro jej przejdzie i będzie po sprawie.
- ... Wracając do poprzedniego tematu... - spojrzała na mnie i uśmiechnęła się trochę za słodkawo. Zrobiło mi się niedobrze. Jakim cudem zmusiła swoją twarz do takiego grymasu? Aż mnie moja rozbolała. - Czy Panna - Suszony - Ziemniak - przerwała, pozwalając na śmiech poszczególnych półbogów - wymyśliła już coś a propos swojej ziemniakowej przykrywki?
- Tak, wymyśliłam. Ususzonym warzywom też zdarza się myśleć. Rzadko, bo rzadko ale jednak. - stwierdziłam tonem filozofa. - Mam już imię. Z nazwiskiem gorzej.
- Okay. - westchnęła, bojąc się pytać. - Jakie to imię?
- Reen.
- A to skąd? - zapytała błyskotliwie, córka Afrodyty - tu podkreślam - nie Ateny.
- Podpowiedź: Savreen, panno Mam - mniejszy - mózg - od - Savi - suszonego - ziemniaka.
- Ach, no tak. - zmieszała się. - Na dzisiaj koniec zebrania. Możecie już iść.
Podniosłam się z krzesła i ruszyłam razem z pozostałymi.
- Ziemniak zostaje. - usłyszałam i zatrzymałam się w pół kroku, obracając się na pięcie.
- Jak obiecasz, że nie zrobisz ze mnie chipsów to zostanę. - zaśmiałam się sucho.
Zmierzyła mnie tylko zimnym spojrzeniem, ale nic nie powiedziała.
- Widzę, że nie masz dziś humoru. - Zaczęła po chwili. - Przykro mi Savi, ale każdy ma swoje ziem..problemy - Mogłabym się założyć o różowe gacie mojego ojca, że chciała powiedzieć "swoje ziemniaki" - ale to nie jest powód żeby się na mnie wyładowywać.
- Trza było nie zaczynać. - burknęłam.
- Trza było nie spać. - powiedziała, naśladując mój głos.
- Nie. Spałam. - Podkreśliłam dobitnie.
- Nie. Jestem. Ślepa. Ziemniaku.
- Nie. Jestem. Ziemniakiem.
- A zachowujesz się jakby twój mózg faktycznie był ususzony. - warknęła.
Podwinęłam rękawy koszuli, gotowa jej przywalić, ale ktoś złapał mnie za ręce od tylu.
- Puść mnie idioto. - warknęłam, domyślając się kto za mną stoi. Nie pomyliłam się.
- Pobijesz ją. - stwierdził filozoficznie.
- Nooo... - przytaknęłam. Z idiotami trzeba jak z małymi dziećmi; dokładnie i powoli. - Więc mnie puść.
Nic. Zero reakcji. Nie to nie, wal się. - pomyślałam.
Ponownie spojrzałam na Dianę. Po jej policzkach płynęły dwie samotne łzy.
- Myślałam, że się przyjaźnimy. - wyszeptała.
- Myślałam, że jestem za głupia, żeby się z tobą przyjaźnić. - odparłam, równie cicho.
- Czemu taka jesteś? - spytała, kręcąc głową. Jakby nie dowierzając...
- Czemu? Czemu?! - Wybuchłam. - Nawet nie masz pojęcia przez co przechodzę od powrotu z tych pieprzonych Hawai! Dziś dostałam list! Wiesz co w nim było?! Że nie dotrzymałam obietnicy i że qrwa następna możesz być ty! - krzyczałam, przez łzy które pojawiły się w moich oczach. Chris nadal mnie trzymał.
- O czy ty mówisz? - zapytała niemal bezgłośnie.
- Jego się spytaj. - powiedziałam wyrywając się chłopakowi i wycierając łzy. Nie musiałam tłumaczyć o kogo chodzi. Zrozumiała.
- Chris? - spytała delikatnie.
- Później. - odparł uważnie mi się przyglądając. Chwycił mnie za nadgarstek i wyciągnął z sali. - Masz ten list? - spytał, gdy już zamknął drzwi jadalni.
Skinęłam głową, wyjmując z kieszeni spodni pognieciony skrawek papieru. Chłopak rozprostował go i zaczął czytać. Ja nie musiałam. Słowa wyryły się w mojej podświadomości gdy pierwszy raz spojrzałam na treść wiadomości.

"Droga Suko! ( czy jak ci tam na imię )

Na coś się umawialiśmy, o ile mnie pamięć nie myli. Wiedz, że ja nie 

zostawiam niedokończonych spraw. Widziałaś co zrobiłem twojej "przyjaciółce",

a nieszczęścia lubią się powtarzać. O ile wiem masz jeszcze jedną przyjaciółkę.

Powiedz jej, żeby przygotowała herbatę bo niebawem ją odwiedzę. Tak swoją drogą:

Macie jeszcze jedną izolatkę, nie? Przyda się.

Nie Pozdrawiam. 

Twój najlepszy przyjaciel."

  Chris skończył czytać. Zgniótł papier w dłoni i najzwyczajniej na świecie mnie przytulił. Taki prosty gest, a czasem wystarczy aby pomóc człowiekowi się pozbierać.
Chris to dobry przyjaciel. Bo o ile na początku naszej znajomości go nie lubiłam to teraz pomimo licznych sprzeczek i dziwnych sytuacji , mogłam śmiało nazwać go przyjacielem.

Wprowadzam żelazną regułę:

CZYTASZ = KOMENTUJESZ
PIĘĆ KOMENTARZY = NEXT

Wiem, że dacie radę :D